بنزودیاپزین

مقاله بنزودیاپزین در فایل تب.

بنزودیازپین‌ها در ایجاد آرامبخشی و شل شدگی عضلانی و در درمان بی‌خوابی، اضطراب، حملات پانیک، صرع، محرومیت از الکل، یادزدودگی، خواب‌پریشی و غیره کاربرد دارند. بنزودیازپین‌ها بسته به سرعت اثر و نیمه‌عمر به انواع کوتاه‌اثر (مانند میدازولام و تریازولام)، متوسط اثر (مانند آلپرازولام، کلونازپام، تمازپام و لورازپام) و طولانی‌اثر (مانند دیازپام، فلورازپام و کلردیازپوکساید) تقسیم می‌شوند. این داروها اغلب متابولیسم کبدی دارند و به اشکال مختلفی مانند قرص، آمپول و حتی شیاف به کار می‌روند. به ندرت در ترکیب با سایر داروها مانند کلدینیوم سی استفاده می‌شوند.

در دههٔ ۱۹۶۰م بنزودایزپین‌ها جهت مصارف پزشکی به وفور وارد بازار شدند و جای باربیتوراتها را در درمان بسیاری از بیماری‌ها گرفتند. ثابت شد که بنزودایزپین‌ها نسبت به باربیتوراتها کمتر مورد سوء مصرف قرار می‌گیرند. افزون بر مطمئن تر بودن، استفادهٔ بیش از اندازهٔ این داروها به صورت اتفاقی نیز امری غیر محتمل است چراکه میزان لازم جهت ایجاد تأثیرات درمانی بسیار کمتر از مقداریست که برای ایجاد مسمومیت دارویی لازم است. علاوه بر کاهش تشویش و اضطراب بنزودایزپین‌ها ممکن است با مقابله در برابر بی خوابی و از بین بردن حالت شبگردی در بیمار باعث بهبود کیفیت خواب نیز بشوند. این گروه از داروها همچنین برای درمان تشنج و ایجاد آرامش در افراد استفاده می‌شوند.

برخی از این داروها ممکن است در مصرف بلندمدت فرد را دچار تحمل یا وابستگی به دارو نمایند مانند درمان بیخوابی با دیازپام. این داروها با توجه به نیمه عمرشان در بدن به سه دسته کلی طولانی اثر، متوسط اثر و کوتاه اثر تقسیم می‌شوند. نمودار dose-response بنزودیازپین‌ها به صورت خطی نیست و این یک خصوصیت فارماکولوژیک مطلوب است و می‌توان فرد را از حالت بیش‌مصرفی برگرداند. باید توجه کرد که داروهای آرام بخش یکی از رایج‌ترین داروها برای خودکشی هستند بنابراین این یک ویژگی منفی برای بنزودیازپین‌ها است.